Upragniony awans
Do wybuchu II wojny światowej podstawowy skład Unii Sosnowiec tworzyli: Suwała, Gierek, Kupała, Cieślik, Hanan, Miernik, Biernacki, Brzozowski, Wiśniewski, Musiał, Komander, Staniszewski, Dydluch, Kobzada, Lemberg, Gwóźdź, Kaczorowski, Sobicharot, Słota, Ptak, Nowak, Dudek, Widawski, Łukasik i Tomecki.
Wybuch II wojny światowej przerwał zorganizowaną działalność wszystkich zagłębiowskich klubów. Jednak pomimo zakazów okupanta organizowano życie sportowe w mieście. Pierwsze drużyny piłkarskie dały o sobie znać w 1941 roku. Najsilniejsze z nich zorganizowały się przy Elektrowni Okręgowej w Małobądzu i przy Zakładach Czechowskiego w Starym Sosnowcu. W obydwóch drużynach grali przeważnie byli zawodnicy Unii Sosnowiec, m.in.: Słota, Gałkowski, Skwarek, Siech, Pietranek, Brykalski, Palasz, Strzemiński, Kopeć, Bębenek, Niciński, Stokowacki, M. Głowacki, Z. Głowacki, Maślak, Leśniak, Wydmański.
W 1943 roku zorganizowano konspiracyjne mistrzostwa w piłce nożnej. Na peryferyjnych boiskach Będzina, Niwki i Piasków odbywały się mecze: Unii Sosnowiec z CKS Czeladź, AKS Niwka, TS Zagłębie Dąbrowa Górnicza, KS Piaski, KS Jęzor. W skład drużyny Unii wchodzili zawodnicy grający przy Elektrowni Okręgowej i w Starym Sosnowcu.
Po wyzwoleniu członkowie Unii reaktywowali ją jako Robotniczy Klub Sportowy Sosnowiec. Prezesem został Jan Nalepa, a w skład zarządu weszli: Henryk Jankowski, Marian Leśniak, Włodzimierz Dudek i Marian Imiela.
Już pod koniec 1945 roku, kiedy jeszcze toczyły się działania wojenne, w Sosnowcu doszło do pierwszego spotkania piłkarskiego, w którym przeciwnikiem RKS był zespół z Mysłowic. W tym historycznym meczu Zagłębie reprezentowali: Strzemiński, Wiśniewski, Pietranek, Tomecki, Huras, Dudek, Cerek, Skwarek, Hetmańczyk, Leśniak, Gałkowski, Stokowacki, Rosa, Brykalski, Zieliński, Maj, Siecha, Niciński, Koch, Bukartyk.
W 1946 roku RKS przyjął nazwę RKU Sosnowiec (skrót nazwy Rejonowa Komenda Uzupełnień). Na czele nowego zarządu klubu stanął wojskowy komendant Sosnowca mjr Marian Rodzaj. Pierwszym powojennym trenerem piłkarzy RKU był były skrzydłowy lwowskiej Pogoni - Józef Słonecki. W barwach RKU występowali: Przewięda, Maj, Pietranek, Wiśniewski, Zieliński, Tomecki, Stokowacki, Dudek, Cerek, Słota, Skwarek i Huras, Bukartyk, Siech, Berger, Pilarek, Glagluś.
Na drodze do zdobycia prymatu okręgu śląskiego - i praw do gry o tytuł mistrza Polski - sosnowiczanom w 1946 r. stanęli piłkarze chorzowskiego AKS, którzy wygrali 4:0 i wyeliminowali naszych piłkarzy z dalszej gry. W czasie tego spotkania doszło do burzliwych incydentów, które powtórzyły się również rok później, kiedy obydwie drużyny walczyły w jednej grupie eliminacyjnej o awans do I ligi. Piłkarze RKU zajęli w swojej grupie 4. miejsce, za AKS Chorzów, Cracovią Kraków i Rymerem Niedobczyce.
Rok 1948 to połączenie czterech sosnowieckich klubów: RKU, Hutnika, Huty Katarzyna i Czarnych. Tak powstaje ZKSM Unia Sosnowiec, której prezesem w dalszym ciągu pozostał Jan Ketz. Następny rok przyniósł kolejne zmiany w nazwie klubu. Pierwszą była nazwa Metal, a następnie Stal Sosnowiec. Odtąd pieczę nad klubem sprawował Związek Metalowców.
W 1949 roku piłkarze Stali awansowali do II ligi. Zdobyli wówczas mistrzostwo zagłębiowskiej A klasy oraz pierwsze miejsce w rozgrywkach okręgowych i ogólnopolskich. Sukces ten był zasługą trenera J. Ketza oraz drużyny w składzie: Powązka, Dziurowicz, Staruch, Musiał, Wiśniewski, Król, Maślak, Tomecki, Huras, Gawroński, Opaszowski, Krajewski, Słota, Majewski, Powała, Grządziel, Macuga, Cholewa, Szymonek, Masłoń.