Ambitni, dobrze wyszkoleni technicznie i eleganccy na boisku
Korzenie genealogii klubu sięgają początków XX wieku, kiedy to w 1906 roku przy hucie Milowice powstał pierwszy na tym obszarze klub sportowy. Jego założycielami byli Edward Michałkowski, Józef Komander i Aleksander Rene. Natomiast w 1908 roku został założony w Sosnowcu kolejny klub piłkarski filia TS Petersburg. W składzie drużyny nowo powstałego klubu znaleźli się piłkarze grający wcześniej w Milowicach: Komander, Michałkowski, Krawczyk, Klimaszewski, Szyjkowski, Wójcik, Heizelman, Czerner, Gwoździk, Nogły.
Piłkarze Sosnowiec rozgrywali mecze z drużynami z Będzina, Częstochowy, Olkusza, na boisku u zbiegu ulic Swobodnej i Starososnowieckiej. Klub rozwijał się bardzo dynamicznie, o czym świadczą dwie drużyny seniorów i trzy drużyny młodzieżowe, działające już w cztery lata od powstania Sosnowiec.
W latach 1912-1914 w pierwszej drużynie klubu najczęściej występowali: Nalewka, Zychla, Knapisz, Krężel, Srokosz, Rene (założyciel ) Skarżyński, Bergiel, Maj, Sozański, Mazur.
Wybuch I wojny światowej wstrzymał ożywioną działalność klubu. Wznowienie nastąpiło dopiero w 1918 roku, kiedy to przy Towarzystwie Kulturalno-Oświatowym Świt powstała sekcja sportowa. Wkrótce stała się ona bazą dla Polskiego Klubu Sportowego, który przyjął nazwę TS Victoria Sosnowiec. W jej biało-zielonych barwach grali m.in. bracia Kiepurowie (Jan został później światowej sławy tenorem), Wieprzycki, Zygmuntowski, Rolski, Siwek, Słomczyński, Muszyński, Okularczyk, Śliwoń, Juda, Filipowski, Wojciechowski, Koczyk, Wieiura, Witek, Jeżewski, Połaszczyk, Fronczek, Koprowski, Szmal, Darmoń, Diepel, Steinert, Imielewski, Janowicz, Staniszewski, Skoruś, Kupała, Specjał, Nagiel, Cwalina.
W roku 1928 Victoria była bliska awansu do ligi państwowej, jednak w decydujących meczach przegrała z Garbarnią Kraków 0:1 i 1:2, grając w skaldzie: Jezierski, Skorus, Kupała, Koprowski, Sobała, Nagiel, Reguła, Chojnacki, Morgała, Staniszewski, Zynański, Specjał, Darmoń, Cwalina, Gołębiowski, Wieprzycki, Okularczyk.
Drugim klubem sportowym, działającym równolegle w tym czasie w Sosnowcu, był założony w 1919 roku TS Sosnowiec. Rok później zmieniono nazwę na KS Sosnowiec, klub ten stał się kontynuatorem przedwojennych tradycji piłkarskich Milowice oraz . Prezesem został Czesław Kowalski, a kierownikiem drużyny Aleksander Rene. W latach 1919-1922 w pierwszym składzie KS występowali: Sularz, Zamorowski, Wawrzyniak, Kotras, Kozibudzki, Ozidowski, Wroński, Dudek, Pietrzyk, Jakubczyk, Wojciechowski, A. Sozański, J. Sozański, Fronio, Krężel, Zieliński, Hałaszkiewicz, Rene, Puz, Kijański, Bergiel. W kwietniu 1922 roku do dyspozycji klubu został oddany skromny lokal oraz boisko przy ulicy Wiejskiej. KS Sosnowiec kilkakrotnie walczył o wejście do ligi państwowej jako mistrz A klasy. Najbliżej awansu był w 1927 roku, kiedy to przegrał rywalizację z RKS Radom 4:2 i 1:5.
Choć w 1922 roku wykiełkowała się idea połączenia KS Sosnowiec i Victorii Sosnowie, to dopiero 9 lat później, w 1931 roku, doszło do fuzji, w wyniku której powstała Unia Sosnowiec z siedzibą przy alei Mireckiego. Barwy klubowe ustalono w postaci trójkolorowej kompozycji: czerwieni, zieleni i bieli (z połączenia kolorów Victorii: zielono-białych i KS czerwono-białych). Klub stał się tym samym sportową reprezentacją całego Zagłębia. Prezesem został Jerzy Bijasiewicz, a trenerem w latach 1931-1935 był Stanisław Ptak.
Piłkarze Unii grali w A klasie, walcząc o awans do tzw. ligi państwowej i mimo wielokrotnie ponawianych prób, tego celu nie udało się osiągnąć. Najbliżsi sukcesu byli w 1934 i 1937 roku, kiedy w decydujących spotkaniach przegrali ze Śląskiem Świętochłowice. Mimo tych niepowodzeń drużyna piłkarska Zagłębia była znana i ceniona w kraju. Piłkarze Unii Sosnowiec byli ambitni, dobrze wyszkoleni technicznie i eleganccy na boisku, co szczególnie podkreślali sprawozdawcy sportowi.